O‘g‘limni tuproqqa topshirishim kerak edi, biroq undan ajrala olmayotgandim. Ota-onamning qabrlari poyiga cho‘kdim va Yuchin ni bag‘rimga bosdim – uni yerga qo‘yolmayotgandim. Asta yelkamga suyadim, yuzlari xam qotib qolgandi, xuddi yelkamda bir parcha muz turgandek guyo….
Kechki shamol barglarni to‘zitar, o‘limning tanasi qirovdan nam bo‘lib ulgurgan edi. Bugun ertalab maktabga ketayotgandagi xolati ko‘z oldimda shundoqqina turibdi: yugurgilab borar ekan, yelkasidagi sumkasi bir yukoriga, bir pastga sakrardi. Yuchin endi bir og‘iz xam so‘z ayta olmasligini yoki maktabga yalangoyok chopib bormasligini o‘ylash yuragimga tig‘dek botardi.
Yig‘layverib ko‘zimning yoshi qurib qoldi…
Fikr-mulohazalar
Baho berilmagan.